Όταν η γραμμή ...ψυχολογικής υποστήριξης δεν απαντά

Στην Αθήνα υπάρχει ένα οικοδομικό τετράγωνο που περίτρανα αποδεικνύει ότι «η μοναξιά της μεγάλης πόλης» είναι ένα τεράστιο, ανόητο κλισέ.

Η Μαβίλη δεν είναι καμιά ωραία πλατεία, ούτε έχει κάποιο τουριστικό ενδιαφέρον σπάνια θα βρεις τουρίστες, ιθαγενείς μόνο, Αθηναιους να αποδεικνύουν έμπρακτα το μέγιστο προτέρημα της φυλής, την σημαντικότερη δεξιότητα της ράτσας μας, το ότι κάνουμε την καλύτερη παρέα.
Άλλωστε κανένας αρχιτέκτονας δεν μπορεί να προσφέρει το μεγαλύτερο πλεονέκτημα μιας πλατείας. Ψυχή. Ψυχή και Διαθεση.


Μαγαζιά, πολλά σε αυτήν την πλατεία,. Ποτέ δεν θα ξεμείνεις, από καπνό, ποτά, περιοδικά, και το πιο σημαντικό από καλή παρέα. Ίσως το παλιότερο, αυτό που έδωσε το tempo στην Πλατεία, δηλαδή τα μικρά, ατμοσφαιρικά, γαλλικού τύπου παρειστικα μπαράκια είναι ο Λώρας. Κάποιοι μιλούν και για τον Νίκο Καρούζο, που, αν περιφέρεται κάπου ακόμα, ασφαλώς θα είναι στην περιοχή μεταξύ της πλατείας και της μπάρας του Λώρα.
Ας βάλω πρώτο στα ....favorites το Μπρίκι. Το Μπρίκι που θα μπορούσε να είναι στα στενά δρομάκια του Marais. Αν σου αρέσει το ... to Know us better, το παρειστικο περιβάλλον και τα γαλικά films, θα το λατρεψεις. Αλλοιως θα ταλαιπωρηθείς ...όρθιος Ανήκω κατηγορηματικά στην πρώτη κατηγορία.

Πόσα μπαρ έχει η Πλατεία; Δεν ξέρω. Πολλά και λίγο πιο πάνω και λίγο πιο περα υπάρχουν ακομα περισσότερα. Το MG ξενυχταει μεχρι θανατου. Αλλά ...ωραίου θανάτου.
Η Πλατεία δεν αδειάζει ποτέ από κόσμο, μέσα στο καταχείμωνο όλοι στέκονται στα πεζοδρόμια με το αλκοολάκι που ορέγεται ο καθένας στο χέρι... Μικρά είναι σχεδόν όλα τα bars, αλλά ο κόσμος δεν κάθεται έξω γιατί ...δεν χωράει. Ο κόσμος της Πλατείας κίνηση κόβει, βγαίνει, τσεκάρει μήπως παραδίπλα «παίζει» κάτι καλύτερο.

Παρέες παλιές ή παρέες που ψήνονται ...της ώρας, χάζεμα, συζήτηση για ... πολύ σημαντικά θέματα, που την άλλη μέρα κανείς δεν θυμάται λόγω της χθεσινοβραδυνής ντίρλας. Αν κάθε μπαρ έχει τον δικό του κόσμο; Όχι... αυτός είναι ένας ακόμα μύθος για την Πλατεία της παρέας.... Η Πλατεία άλλωστε δεν έχει ενδυματολογικούς κώδικες, ούτε νεοπλουτιστικους, ούτε ...εναλλακτικούς, η Πλατεία φοράει ότι γουστάρει.

Το επόμενο αγαπημένο μου... ο Κήπος, deli-μπακάλικο που λέει και ένας φίλος, ξενυχτάει σχεδόν μέχρι τα μεσάνυχτα. Και του πουλιού το γάλα. Αν νοιώσεις μια μικρή λιγουρίτσα, ο Mr Baker, έχει κάτι κουλούρια... να τρώει η μάννα και του παιδιού να μην δίνει. Αν η λιγούρα είναι μεγαλύτερη το Μικρό Bar, θα σου σερβίρει την σπεσιαλιτέ του Γιάννη, φτιαγμένη εκείνη την ώρα, για τα πιο λαίμαργα, τα πιο βαριά, ο Βλάσσης.

Η πλατεία που ποτέ δεν κοιμάται, η Πλατεία της καλής παρέας, έχει τους πάντες. Το πρωί έχει ανθρώπους που πίνουν έναν μικρό καφέ, για να ξαναπάνε στο προσκέφαλο του συγγενή τους που βρίσκεται σε κάποιο από τα πολλά νοσοκομεία της περιοχής, έχει νοικοκυρές που ψωνίζουν στα 2 super markets της περιοχής, έχει όσους ψάχνουν στο εξαιρετικό second hand, έχει όποιον αντέχει τον σνομπισμό των πωλητών του Μικέ που νομίζουν ότι δουλεύουν στο Tifanys- να θυμηθώ την επόμενη τάρτα να την κάνω σκουλαρίκι..

Αφού κλείσουν super markets, οι φούρνοι και τα ζαχαροπλαστεία, βγαίνουν οι επόμενοι στην σκηνή. Μέχρι το Μέγαρο να κλεισει αυλαία, η πλατεία είναι γεμάτη. Από τον δικό της κόσμο, αυτό τον κόσμο των 10 μμ έως 2πμ. 2-4 μάλλον ηρεμία, συνήθως ζευγαράκια ή ...αυτοί που θα γίνουν σύντομα ζευγάρια, φίλοι που ξεμείνανε και χαζοξενυχτάνε, μπάτσοι που θα πάρουν κάτι από το everest και θα δώσουν και μια κλήση, μουσικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, παρέες, oufo, γιατροί που εφημερεύουν εκεί τριγύρω και βγήκαν για μία τυρόπιτα και μια ανάσα αέρα.

Και μετά τις 4... τα καλύτερα. Μπουζουκοβιοι, clubοβιοι, τραγουδιαρες β’ διαλογής, μεθυσμένοι, τρελαμένοι, νάρκισσοι, που βρήκαν ακροατήριο, χαρμάνηδες που ψάχνουν τσιγάρα στα 2 διανυκτερεύοντα περίπτερα, ε, θα κάνουν και μια τζούρα στην Πλατεία. και όλοι ...πεινασμένοι. Το καλύτερο βρόμικο της πόλης. Να έχει κάτι το στομαχάκι σου να απορροφήσει τα ξύδια...

Πλατεία Μαβίλη. 24ωρη βάρδια... Εφημερεύει πάντα. Κι αν η «γραμμή ψυχολογική υποστήριξης» ....δεν απαντήσει... μπείτε στο αυτοκίνητο σας, στο μετρό, σε ένα ταξί, στο λεωφορείο, και πηγαίνετε στην Πλατεία Μαβίλη.
Στην Πλατεία, θα βρείτε κάποιον γνωστό, έναν φίλο να πιείτε ένα ποτήρι, να χαζέψετε, να μιλήσετε, να κουτσομπολέψετε, να κάνετε παρέα, να κλάψετε, να γελάσετε, να επιβεβαιώσετε ρε αδερφέ ότι ...η ζωή είναι ωραία... και πάνω από όλα, ότι η παρέα είναι ...ωραία.

Στη γκομενάρα μου

Μας πήρε χθες το ξημέρωμα με κουβέντες φίλων, κουβέντες του αέρα, κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δωστης κλωτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινήσει....
Και δωστου...να γυρίζει η ανέμη

Και μέσα στις κουβέντες, αυτές τις κουβέντες τις χυμα, να μαρτυράς τι μισείς και τι λατρευεις. Τι μισω, δεν θα σας το πω, ίσως να μην το ξέρω κιολας, κάθε τρεις και λίγο ξεχνάω τι μισώ, αλλά τι λατρευω... το ξέρω.

Και φίλος παιδικός... θυμάται- αχ αυτές οι μνήμες των φίλων απο τα παλιά, πως μπορουν να σε ναυαγήσουν- ρε εσύ θυμάσαι που όντας μαθήτρια μας έλεγες ότι θέλεις να γίνεις δήμαρχος της Αθήνας;

Πολλά έχω πει ...παλιά, και όχι μόνο ...παλιά. Αν έριχνες ένα καράβι στο μυαλό μου θα ναυαγούσε, που λέει ο ποιητής.
Και συνήθως τα θυμάμαι...και τα λεγόμενα μου και τα καμώματα μου. Αλλά αυτό δεν το ανακαλούσε η μνήμη μου με τίποτα.

Ανοιξιάτικο βράδυ Παρασκευής, ήταν λέει στην πλατεία. Κι όταν λέμε πλατεία, εννοούμε μόνο μια πλατεία, την πλατεία στα Εξάρχεια. Σχόλασμα από το φροντιστήριο, σουβλάκια, μπύρες για τους πιο μάγκες και κόκα κόλες για τις πιο ξενέρωτες σαν του λόγου μου, στα παγκάκια καβαλημένοι, ανέκδοτα, τραγούδια, κουτσομπολιά και ανακύκλωση καμακιού. Και τότε λέει, έτσι στα ξεκουδουνα, έτσι στα χαμένα-από παιδί ...στον ύπνο μου (και στον ξύπνιο μου)έβλεπα φωτιές- με το βλέμμα στο κενό, τους είπα λέει, ότι αυτή την πόλη την αγαπάω τόσο, μα τόσο πολύ, που κάποτε θα την φτιάξω όπως θέλω.

Κι όταν με ρώτησαν «δηλαδή τι θα κάνεις;», ανασήκωσα τους ώμους και είπα... τίποτα, θα την αφήσω όπως είναι, όσο υπέροχη είναι. Α, θα γίνεις δήμαρχος με ρώτησαν. Όχι, ερωμένη της θα γίνω απαντησα.

Κι όμως από αυτήν την πόλη έφυγα, την άφησα πολλά χρόνια, την στερήθηκα πολλά χρόνια. Αλλά αυτή πιστή Πηνελόπη, δεν με πρόδωσε ποτέ. Με περίμενε να κάνω το ...ταξίδι μου, και με ξαναγκάλιασε ένα ...μαρτιάτικο σούρουπο που επέστρεψα. Κι είναι πάντα εκεί, εκεί να με παρηγορήσει, εκεί να με διασκεδάσει, εκεί να με αγκαλιάσει, να μου σκουπίσει τα δάκρυα και να αντιλαλήσει το γέλιο μου.

Σε ακτίνα λίγων χιλιομέτρων είναι όλα όσα μαγικά αγαπάω.
Σε μια ώρα από όπου κι αν είμαι, μπορώ να κάνω τα πιο όμορφα ταξίδια, στον πιο δικό μου τόπο. Τα Εξάρχεια μου, η Ομόνοια μου, η Κοραή μου, το Θησείο μου, τα Πετράλωνα μου, το Γκάζι μου, του Ψυρή μου, το Μοναστηράκι μου, ο Λυκαβηττός μου, το Σύνταγμα μου, το Κολωνάκι μου, η Δεξαμενή μου, η Κυψέλη μου, η Βικτωρια μου, οι Αμπελόκηποι μου, τα Πατήσια μου, η Κουμουνδούρου μου, η Μαβίλη μου, ο Καρύτσης μου, η Πλατεία Θεάτρου μου, το Μετς μου, η Κηφισιά μου, η Βαρυμπόμπη μου, ο λατρεμένος μου ο Άγιος Μερκούρης, η Πεντέλη μου, τα Καμίνια, το Πέραμα, τα Ταμπούρια. μου, το Σούνιο μου... Το «ΜΟΥ» της ψυχής μου.
Ε, λοιπόν, για την πιο όμορφη, την πιο αγαπησιάρα, την πιο μαγική πόλη του κόσμου, για την Αθήνα μου ...θέλω να σας πω. Για την γκομεναρα μου, θέλω να γραψω. Να γράψω για την πόλη της Κατερίνας.

Μα με το γράψιμο δεν γίνεται κανείς πιο ωραίος του είπαν κάποτε.
"Κάποτε ήμουν πιο άσχημος ξέρετε..." απάντησε ο Ζαν Ζιροντού...