Στη γκομενάρα μου

Μας πήρε χθες το ξημέρωμα με κουβέντες φίλων, κουβέντες του αέρα, κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δωστης κλωτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινήσει....
Και δωστου...να γυρίζει η ανέμη

Και μέσα στις κουβέντες, αυτές τις κουβέντες τις χυμα, να μαρτυράς τι μισείς και τι λατρευεις. Τι μισω, δεν θα σας το πω, ίσως να μην το ξέρω κιολας, κάθε τρεις και λίγο ξεχνάω τι μισώ, αλλά τι λατρευω... το ξέρω.

Και φίλος παιδικός... θυμάται- αχ αυτές οι μνήμες των φίλων απο τα παλιά, πως μπορουν να σε ναυαγήσουν- ρε εσύ θυμάσαι που όντας μαθήτρια μας έλεγες ότι θέλεις να γίνεις δήμαρχος της Αθήνας;

Πολλά έχω πει ...παλιά, και όχι μόνο ...παλιά. Αν έριχνες ένα καράβι στο μυαλό μου θα ναυαγούσε, που λέει ο ποιητής.
Και συνήθως τα θυμάμαι...και τα λεγόμενα μου και τα καμώματα μου. Αλλά αυτό δεν το ανακαλούσε η μνήμη μου με τίποτα.

Ανοιξιάτικο βράδυ Παρασκευής, ήταν λέει στην πλατεία. Κι όταν λέμε πλατεία, εννοούμε μόνο μια πλατεία, την πλατεία στα Εξάρχεια. Σχόλασμα από το φροντιστήριο, σουβλάκια, μπύρες για τους πιο μάγκες και κόκα κόλες για τις πιο ξενέρωτες σαν του λόγου μου, στα παγκάκια καβαλημένοι, ανέκδοτα, τραγούδια, κουτσομπολιά και ανακύκλωση καμακιού. Και τότε λέει, έτσι στα ξεκουδουνα, έτσι στα χαμένα-από παιδί ...στον ύπνο μου (και στον ξύπνιο μου)έβλεπα φωτιές- με το βλέμμα στο κενό, τους είπα λέει, ότι αυτή την πόλη την αγαπάω τόσο, μα τόσο πολύ, που κάποτε θα την φτιάξω όπως θέλω.

Κι όταν με ρώτησαν «δηλαδή τι θα κάνεις;», ανασήκωσα τους ώμους και είπα... τίποτα, θα την αφήσω όπως είναι, όσο υπέροχη είναι. Α, θα γίνεις δήμαρχος με ρώτησαν. Όχι, ερωμένη της θα γίνω απαντησα.

Κι όμως από αυτήν την πόλη έφυγα, την άφησα πολλά χρόνια, την στερήθηκα πολλά χρόνια. Αλλά αυτή πιστή Πηνελόπη, δεν με πρόδωσε ποτέ. Με περίμενε να κάνω το ...ταξίδι μου, και με ξαναγκάλιασε ένα ...μαρτιάτικο σούρουπο που επέστρεψα. Κι είναι πάντα εκεί, εκεί να με παρηγορήσει, εκεί να με διασκεδάσει, εκεί να με αγκαλιάσει, να μου σκουπίσει τα δάκρυα και να αντιλαλήσει το γέλιο μου.

Σε ακτίνα λίγων χιλιομέτρων είναι όλα όσα μαγικά αγαπάω.
Σε μια ώρα από όπου κι αν είμαι, μπορώ να κάνω τα πιο όμορφα ταξίδια, στον πιο δικό μου τόπο. Τα Εξάρχεια μου, η Ομόνοια μου, η Κοραή μου, το Θησείο μου, τα Πετράλωνα μου, το Γκάζι μου, του Ψυρή μου, το Μοναστηράκι μου, ο Λυκαβηττός μου, το Σύνταγμα μου, το Κολωνάκι μου, η Δεξαμενή μου, η Κυψέλη μου, η Βικτωρια μου, οι Αμπελόκηποι μου, τα Πατήσια μου, η Κουμουνδούρου μου, η Μαβίλη μου, ο Καρύτσης μου, η Πλατεία Θεάτρου μου, το Μετς μου, η Κηφισιά μου, η Βαρυμπόμπη μου, ο λατρεμένος μου ο Άγιος Μερκούρης, η Πεντέλη μου, τα Καμίνια, το Πέραμα, τα Ταμπούρια. μου, το Σούνιο μου... Το «ΜΟΥ» της ψυχής μου.
Ε, λοιπόν, για την πιο όμορφη, την πιο αγαπησιάρα, την πιο μαγική πόλη του κόσμου, για την Αθήνα μου ...θέλω να σας πω. Για την γκομεναρα μου, θέλω να γραψω. Να γράψω για την πόλη της Κατερίνας.

Μα με το γράψιμο δεν γίνεται κανείς πιο ωραίος του είπαν κάποτε.
"Κάποτε ήμουν πιο άσχημος ξέρετε..." απάντησε ο Ζαν Ζιροντού...